Bij een verhuizing komt veel kijken, zo ook bij die van ons. De nieuwe plek moet verbouwd en ingericht worden, en het oude pand moet leeg zijn voor de nieuwe huurder. Daarnaast moeten al onze bezoekers op de hoogte worden gebracht, en we stellen ons voor aan de nieuwe ‘buren’. Ook het afscheid nemen van de oude buurt hoort er natuurlijk bij! Eén van de ‘buren’ van ons oude pand in Wierden is Willem Tromp. Hij woont sinds 2019 in ‘het huis met de beelden in de tuin’.
Willem woont samen met zijn vrouw Heidi en zijn dochters Irena (8) en Cecilia (6) in het huis naast de parkeerplaats aan de kant van de Jacobsonstraat. Ze kochten de woning van Reggewoon, waar daarvoor de familie van’t Spijker woonden. Deze familie had het huis verkocht aan Reggewoon en huurde het weer terug. Op de plek waar nu het kantoorpand staat, stond eerst een boerderij en Koren Molen van Familie van’t Spijker, te zien op
Hij had ook een grote loods op het terrein staan en een boomgaard met pruimenbomen. De loods was weg toen wij hier kwamen wonen. De tuin bestond toen uit gras en pruimenbomen. Toen ik alles ging uitgraven om speeltoestellen neer te zetten, kwam ik nog twee oude molenstenen tegen.” Eén molensteen is geschonken aan de Historische Kring Wierden, de andere is ingegraven voor de voordeur.
Goed contact
“We hebben het echt getroffen hier; we wonen in een fijne buurt. Iedereen doet zijn eigen ding en dat wordt gerespecteerd, en de sfeer is heel vrij en gemoedelijk. Toen we hier kwamen wonen, zijn we ook meteen lid geworden van de buurtvereniging, met de toepasselijke naam “’ ’n MÖlnhook”. Ook het contact met de mensen van Reggewoon was altijd prima. We hebben natuurlijk het grootste deel in coronatijd in dit huis gewoond, dus in het kantoor kwamen toen niet zo veel mensen. We hebben Raymond, opzichter bij Reggewoon wel regelmatig gezien en de mannen van het onderhoudsteam. Eén van de onderhoudsmannen is de opa van een klasgenootje van Irena, mijn dochter, dat schept een band. Ik kon ze ook altijd om advies vragen, vooral over het aanleggen van stroom in mijn huis. En oud ijzer mocht ik in de container naast het kantoor gooien. Die stond er toch…”. Beter een goede buur dan een verre vriend blijkt dus echt waar te zijn. Andersom ook: als Willem een keer in de zomer pizza’s aan het bakken is in de pizzaoven, nodigt hij de Reggewoners ook uit om er eentje mee te eten. “Ja, ik was toch al aan het bakken. Gezellig toch?”
Als je de tuin van Willem en zijn gezin bekijkt, is het duidelijk dat het is ingericht voor kinderen. Een ingegraven trampoline voor het huis, en aan de zijkant een zwemvijver met glijbaan, een grote schommel en allerlei speelgoed. “Dat gat voor de vijver hebben we met de hand uitgegraven, gewoon met een kruiwagen en een schep. Tijdens het werk kwamen Raymond en de andere mannen vaak even een praatje maken, dat was echt gezellig. En als ze daar geen tijd voor hadden, werd er altijd enthousiast gegroet. Vooral Raymond zwaaide zich bijna de arm uit de kom. Wat dat betreft is het wel jammer dat we nieuwe buren krijgen, je weet nooit wat je er voor terugkrijgt.”
Creativiteit genoeg
Wat natuurlijk het meeste opvalt in de tuin, zijn de grote Nijntje beelden en een net zo grote olifant rond de vijver. Ook boven op de poort van de nieuwe schutting staan twee olifanten die Willem zelf heeft gemaakt. En in de hoek van de tuin ligt een grote pompoen, een overblijfsel van Halloween. Al deze beelden maakte hij toen hij nog in Rijssen woonde, daar had hij een schuur achter het huis. “Ik zou het wel mooi vinden om van deze hobby mijn beroep te kunnen maken, ik heb ook al wel eens beelden in opdracht gemaakt. Maar dan moet ik wel echt ruimte hebben. Daar ben ik nu mee bezig, iets bouwen in de tuin.” Tot die tijd is Willem druk met andere creatieve bezigheden. Hij is een buitenbar aan het maken, en aan de zijkant daarvan komt iets leuks voor de kinderen. “We zijn vaker buiten dan binnen, dan is het zonde om de tuin niet optimaal te gebruiken.”
Willem haalt de inspiratie voor de beelden echt overal vandaan. “Ik hielp voor de verhuizing één dag per week als vrijwilliger bij de peuterspeelzaal van mijn dochters. Dat kon prima, want ik werkte toen in ploegendiensten. Op de boerderij van mijn moeder werden pompoenen gekweekt, daarvan nam ik een paar kleintjes mee naar de opvang. De kinderen mochten er lichtjes in maken. Toen kwam het idee om zelf ook een pompoen te maken, maar dan een grote. Want als ik een beeld maak, pak ik ook groots uit. Mijn schuur in Rijssen stond ook echt helemaal vol.” Het beeld van Nijntje maakte hij, omdat zijn kinderen het zo leuk vonden en de olifant is een referentie naar zijn achternaam: “Ik heet tromp, en een olifant trompettert.” Grappig detail: dochter Irena zit toevallig op trompetles. “Het leuke is dat het helemaal niet de bedoeling was om zo’n grote olifant te maken. Ik had een mal van Nijntje, maar één van de oren knapte af. Toen heb ik de andere er ook maar afgehaald en er een slurf aan gemaakt. En toen werd het dus een olifant.”
We wensen onze ‘oude buurman’ nog heel veel woonplezier in Wierden, en we rijden nog wel eens langs om te kijken of er al nieuwe beelden staan.
